CH – Alles is vergeven en vergeten?jan 14, 2015 door Bart
De nieuwste editie CH lijkt een handreiking naar de Moslims, maar dat is het niet. Het symboliseert op onnavolgbare wijze de onkunde van links-liberalen om zowel de eigen als de andere cultuur daadwerkelijk te begrijpen. De voorpagina is de meest sprekende pagina.
Luz, de tekenaar van de voorpagina van de nieuwste editie, zei in de Franse pers: “Ik heb geschreven ‘alles is vergeven’ en daarna heb ik gehuild.” Op de prent is de profeet Mohamed te zijn met een bordje ‘je suis Charlie’ en een traan op zijn wang. De meeste links-liberalen zullen het interpreteren als een vorm van ‘Wiedergutmachung’: we menen het heus niet kwaad en we zijn niet boos. Dat is een volledige misvatting.
Allereerst is het in de Islam absoluut verboden om de profeet af te beelden. Het zal weliswaar niet met zoveel woorden in de Koran staan, maar het staat wel in de eeuwenoude traditie van de Islam. Dit verbod geldt in ieder geval zeker voor ongelovigen. Het afbeelden van de profeet buiten de Islamitische wereld gebeurde immers doorgaans op oneerbiedige wijze. Het afbeelden van de profeet in een kwetsbare positie is al helemaal uit den boze. In de Islam is de profeet namelijk de ultieme man – vrouwenverslinder, krijger, heerser. Dit is in contrast met het Westen, waar Jezus ons doorgaans juist vanuit zijn meest kwetsbare positie -aan het kruis- wordt afgebeeld. De profeet huilt nooit, Jezus huilt altijd. Huilen is in de Islam geen teken van verlossing, maar een teken van zwakte – een man huilt niet.
Ook is de uitspraak ‘alles is vergeven’ niet alleen gratuit (vergeving komt immers pas na schuld en boete), maar gaat volledig langs de islamitische cultuur heen. In de volkenkunde kent men namelijk de conceptenschuldcultuur en schaamtecultuur. De Christelijke cultuur is een schuldcultuur, de Islamitische cultuur is een schaamtecultuur. In een schaamtecultuur speelt eer een grote rol en als de eer of goede naam is aangetast dan dient er altijd vergelding/genoegdoening plaats te vinden. Respect speelt daarin een grote rol en respectloosheid is dan ook een grove belediging. Een schuldcultuur is een cultuur waarin we geen vergelding zoeken, maar waarin door middel van bekentenis, boete en vergeving de sociale vrede wordt bewaard. Deze twee culturen zijn elkaars tegenpolen.
De redacteuren van de nieuwste editie van CH zullen zichzelf beschouwen als verlichte post-christelijke progressieven. Zij wanen zich in een universele wereld zonder waarden en historie. Wat zij echter zeggen met deze prent is een gevolg van een christelijke reflex die in onze cultuur is ingebakken, ondanks dat we niet meer naar de kerk gaan of überhaupt geloven. Zij kunnen geen sociale vrede bewerkstelligen door een schuldreactie op te roepen in een cultuur die geen affiniteit heeft met schuld en boete. De reactie zal veeleer de roep zijn om vergelding en genoegdoening voor de respectloosheid waarmee de profeet door ongelovigen te kijk is gezet. En zo is de cirkel weer rond. Er is geen enkele rekenschap of ook maar bewustzijn bij links-liberalen dat sommige culturen niet compatibel zijn.
De nieuwste editie CH lijkt een handreiking naar de Moslims, maar dat is het niet. Het symboliseert op onnavolgbare wijze de onkunde van links-liberalen om zowel de eigen als de andere cultuur daadwerkelijk te begrijpen. De voorpagina is de meest sprekende pagina.
Luz, de tekenaar van de voorpagina van de nieuwste editie, zei in de Franse pers: “Ik heb geschreven ‘alles is vergeven’ en daarna heb ik gehuild.” Op de prent is de profeet Mohamed te zijn met een bordje ‘je suis Charlie’ en een traan op zijn wang. De meeste links-liberalen zullen het interpreteren als een vorm van ‘Wiedergutmachung’: we menen het heus niet kwaad en we zijn niet boos. Dat is een volledige misvatting.
Allereerst is het in de Islam absoluut verboden om de profeet af te beelden. Het zal weliswaar niet met zoveel woorden in de Koran staan, maar het staat wel in de eeuwenoude traditie van de Islam. Dit verbod geldt in ieder geval zeker voor ongelovigen. Het afbeelden van de profeet buiten de Islamitische wereld gebeurde immers doorgaans op oneerbiedige wijze. Het afbeelden van de profeet in een kwetsbare positie is al helemaal uit den boze. In de Islam is de profeet namelijk de ultieme man – vrouwenverslinder, krijger, heerser. Dit is in contrast met het Westen, waar Jezus ons doorgaans juist vanuit zijn meest kwetsbare positie -aan het kruis- wordt afgebeeld. De profeet huilt nooit, Jezus huilt altijd. Huilen is in de Islam geen teken van verlossing, maar een teken van zwakte – een man huilt niet.
Ook is de uitspraak ‘alles is vergeven’ niet alleen gratuit (vergeving komt immers pas na schuld en boete), maar gaat volledig langs de islamitische cultuur heen. In de volkenkunde kent men namelijk de conceptenschuldcultuur en schaamtecultuur. De Christelijke cultuur is een schuldcultuur, de Islamitische cultuur is een schaamtecultuur. In een schaamtecultuur speelt eer een grote rol en als de eer of goede naam is aangetast dan dient er altijd vergelding/genoegdoening plaats te vinden. Respect speelt daarin een grote rol en respectloosheid is dan ook een grove belediging. Een schuldcultuur is een cultuur waarin we geen vergelding zoeken, maar waarin door middel van bekentenis, boete en vergeving de sociale vrede wordt bewaard. Deze twee culturen zijn elkaars tegenpolen.
De redacteuren van de nieuwste editie van CH zullen zichzelf beschouwen als verlichte post-christelijke progressieven. Zij wanen zich in een universele wereld zonder waarden en historie. Wat zij echter zeggen met deze prent is een gevolg van een christelijke reflex die in onze cultuur is ingebakken, ondanks dat we niet meer naar de kerk gaan of überhaupt geloven. Zij kunnen geen sociale vrede bewerkstelligen door een schuldreactie op te roepen in een cultuur die geen affiniteit heeft met schuld en boete. De reactie zal veeleer de roep zijn om vergelding en genoegdoening voor de respectloosheid waarmee de profeet door ongelovigen te kijk is gezet. En zo is de cirkel weer rond. Er is geen enkele rekenschap of ook maar bewustzijn bij links-liberalen dat sommige culturen niet compatibel zijn.